Een dode

Ik neem de hoorn van de haak

en leg hem tegen mijn oor.

Gelijk als hij spreekt

wordt

daar waar ik ben

vervangen door een andere ruimte.

Mijn ogen zijn open maar

ik kijk en sta in een andere omgeving.

Ik weet waar hij zich bevindt.

Het instituut heb ik eerder bezocht,

eerder,

op bezoek bij een jonge vrouw

met verborgen stemmen

in haar radio en televisie.

Die verblijfsruimte zie ik

vanuit de gang

uit »One flew over the Cooko´s nest».

Een samengesteld beeld.

Ik

bevind mij in de hoorn.

In mij,

bij hem.

Ik wil hem zoveel vragen.

Maar wàt eerst?

Ik wil hem zien

en met hem praten

maar ik heb alleen de hoorn.

Ik keer me naar binnen,

de beleving in.

«Waar ben je nu?»

Er zijn weinig woorden.

Enkele minuten.

En ik stel de domste vraag:

»Gebruik je medicijnen?»

Een half leven later

voel ik nog hoe stom

die vraag.

Ik sloot daarmee definitief

onze gedeelde wereld af.

Ik had gelijk spijt.

Riep met mijn lijf

niet af te sluiten.

Maar er waren zo weinig woorden

en ik kon dat alleen begrijpen,

als een opduikend lichtje,

als hij onder invloed zou zijn,

gedrogeerd,

misschien door medicijnen?

Hij wilde me verder niet storen,

neemt afscheid en

hangt op.

Hij hangt zich op,

later.