MALDOROR

Lautrémont

Eerste zang

In zijn eerste zang vertelt Maldoror hoe het hem verging

toen hij de lach die hij bij de anderen had gezien wilde nabootsen

om zo te kunnen lachen om de domheid van de mensen.

Maar die vreemde nabootsing was hem niet mogelijk.

«Ik heb een mes met een zeer scherp lemmet genomen,

en ik heb mijn vlees gekliefd op de plaatsen waar de lippen bij elkaar komen.

Een ogenblik geloofde ik dat mijn doel bereikt was.

Ik bekeek in de spiegel de mond die gekwetst was door mijn eigen wil!

Het was een vergissing!

Het bloed dat overvloedig uit de twee wonden vloeide verhinderde trouwens

te onderscheiden of dat nu werkelijk het lachen van de anderen was.

Maar toen ik het even had vergeleken zag ik duidelijk dat mijn lachen

niet leek op dat van de mensen, dat wil zeggen ... dat ik niet lachte.»

Italie, Milaan, 1986

De hal strekt zich uit in een steeds verder wijkend perspectief.

Een vrouw staat vooraan in de hal en staart naar de fresco aan het andere einde.

Tranen wellen op en de brok in de keel duwt ze verder naar buiten.

Is het de text?

De triestheid die er vanuit straalt?

Is het een herinnering die zich innerlijk voelbaar vastgezet heeft?

Waar zit die intuitief lichamelijke reaktie aan vast?

De hal is een echte Milanese corridoio. Mooi breed, hoog en lang.

Aan weerszijden deuren.

De 3 statige deuren aan de linkerzijde staan open en het warme zonlicht

vlijt zich neer op het patroon van de tegels.

De italiaanse aardtinten liggen in een sterk patroon over de vloer.

Haar hand heeft het voor het kiezen.

De pigmenten zijn in de natte wand gedrongen.

Met gesloten ogen zoekt ze achter haar oogkassen

in een richting

naar de herkomst van de voelbare herinnering.

Ze stapt uit haar gedachten en kijkt weer naar haar werk.

Loopt naar voren

en maakt met het paletmes de snedes aan weerskanten van de mond.

Smeert het rode pigment in de snedes met bloeddikke klodders.

Het gips schaaft de huid open,

vermengt met haar bloed en met het aardrode pigment.

Traag sijpelt de massa omlaag tot het als een dunne sliert

te weinig vloeibaarheid behoudt en

opgenomen wordt in het vochtige gips.

De melancholie van intens ervaren verlangen.