Truffels met slagroom

Room with a view 2020 Wendi Bakker

Zwart en wit.

De plastic gordijnen: wit.

Dezen deelden de kamer in 2, precies op de helft.

Zwart: de wandtelefoon.

Daarvan werd de microfoon in het mondstuk losgeschroefd.

Om niet gestoord te worden.

Geen praatjes van anderen. Praatjes vullen geen gaatjes, zei hij.

Diverse maquettes van kunstprojecten. Witte kegels.

Afstand van vader, de kunstenaar van landelijke faam.

Zwart: de herinneringen aan zijn jeugd.

De koude douches in het internaat.

Koude douches werden warm mits geimproviseerd gemaakt in een Frans bos.

Witte wildheid?

De tegelvloer: zwart wit geblokt.

Atelier in de ene helft;

Bed in de achterste helft.

In elk deel stond een zwarte schouw. Het marmer met witte aders.

De elektrische, rolbare warmte-elementjes: wit.

Het appartement zweefde boven de poort.

De gevel: afgebladerde witte verf.

Witheet: de droom over brand. Veroorzaakt door de elektrische deken waarop ze sliepen.

De truffels: van chocolade, bruinzwart.

De slagroom: wit en zacht.

Oude jenever: goud-bruin.

Witte wanden, wit plafond, witte deuren.

Zwarte lampen. Witte peren. Maar 3 aan.

In de keuken, in het atelier, in het slaapdeel.

Met de TL-verlichting aan: overstralend wit licht in het atelier. Maar dat gebeurde zelden als ik er was. Hooguit daglicht gezeefd en gespreid door de witte plastic gordijnen. Altijd gesloten.

Zwarte schaduwen lagen stil in de ruimte.

Zwarte nacht buiten.

Witte lantarenpaalverlichting in perspectief als je via het spionnetje de straat in keek.

Het spionnetje stond gericht op de zwarte deur.

Onwelkome visite werd geobserveerd en binnen werd in alle toonaarden gezwegen.

De slagroom direkt uit de spuitbus de mond ingespoten, vloeide weg als witte warme melk.

De truffel smolt op de tong en werd donkere vloeibare chocolade.

De goud-bruine oude jenever zette de mondholte, de borstkas en het verlangen om in witheet vuur.

Die nacht zweefden de driften tussen alle licht en donker nuances.

————————————————————————————————————————————————

I loved the moment that Cecilie Barstad (London) introduced an idea about staying active in times of Covid-19 isolation and remain to do the things you are ment to do,

In our case: drawing.

She invited her acquaintances to join the International Drawing Club.

We would look out of our window and start drawing what we saw.

Part of the fun was that the people who joint were spread all over the globe.

And as we sat beside our window, on a sunday, we all started drawing at exactly 2 o´clock.

The only «restriction» was: we draw for 2 hours.

While looking back at the drawing, some months later, musing about black and white, the text with the titel: «Truffels en slagroom» was written.